[Hai Hung Dinh] Luźne (i to bardzo) przemyślenia po pierwszym tygodniu

To jeszcze nie to..
Wciąż czuję się kontrolowany przez jakąś niewidzialną siłę, która miesza mi myśli, knebluje usta oraz zawiązuje ręce i nogi. Chcę, ale wiecznie nie mogę - chyba pretty much perfekcyjne podsumowanie ostatnich lat mojego życia -.-
Nawet teraz, gdy to piszę, za bardzo próbuję kalkulować. Wyrachowanie w najmniej odpowiednim czasie i miejscu.

Ale... walczę, I guess :) Pewnie jeszcze nie na tyle, aby poczuć flow i odbierać wszystkie impulsy, które wysyła mi otoczenie. Szukam drogi która mnie gdzieś indziej zaprowadzi, ale to labirynt jest. Wewnętrzny labirynt. Ariadny jeszcze nie spotkałem :) Ale może, może za rogiem tuż, tuż...

Pewną podpowiedź dał mi chyba strumień świadomości. Poddałem się całkowicie obrazom, szukałem ich w głowie, w sobie. Pojawiały się, ale ciągle mi umykały. Gdy jakiś dorwałem, to tylko na chwilę, ale chwilka to była dość długa, abym zapamiętał obiekt i uczucia, które mi towarzyszyły. Zwłaszcza satysfakcję z tego, że coś miałem całkowicie dla siebie i nikt inny nie miał o niej dostępu.
Nie wiem czy to to, czego szukam. Wciąż czekam...

Pierwsze opowiadanie mi się udało. Za drugim razem, gdy występowałem w roli słuchacza, nie było już tak różowo. Przez szacunek (zbyt duży?) do mojego partnera, nie miałem serca ani odwagi powiedzieć kilku rzeczy. A i czułem, że słowa mnie ograniczyły. Nieskończenie wiele obrazów przekłuć w zaledwie kilka ciągów dźwięków - tego nie umiem jeszcze robić. Chyba brakuje mi samo-kontroli, samo-zrozumienia (czy jak to ująć), samodyscypliny. Za dużo oczekuję od innych i od siebie może? Na to muszę wciąż poszukuję odpowiedzi.

Pieśń - całkiem poetycka, ale jednocześnie prosta. Ludowa perełka w zalewie przesadnie skomplikowanego lub trywializującego kiczu. Przędzalnia vol. 2 ;)
Głos ćwiczyć trzeba, no i świadomość własnych możliwości wokalno-głosowych również zwiększyć. Bez tego znów mała szara myszka się ujawni we mnie. A to ponoć już zamknięty rozdział jest. NIE JEST!

Już prawie północ, a na jutro znów trzeba przygotować ciało i umysł na kolejną ekspedycję w głąb siebie. Muszę zebrać siły. Życzcie mi powodzenia, mates. :))))




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

[archiwum] Ela mome tekst plus mp3 plus gadanie 31.10.2017

1. Ела, моме, ела душо да повечера... Ела, моме, ела душо да повечераме, Ееее, да повечера... Ееее, да повечераме.   2. Вечерайте, вечерайте, мене не чакай... Вечерайте, вечерайте, мене не чакайте, Ееее, мене не чакай... Ееее, мене не чакайте   3. Мене ми е, мене ми е, сърце наеде. Мене ми е, мене ми е, сърце наедено. Ееее, сърце наеде... Ееее, сърце наедено. Eła mome eła duszo da poweczerame Weczerajte, weczerajte mene ne czakajte Mene mi e syrce naedeno Bulgarian Folk - Текст на Ela, mome, ela, dusho (Ела, моме, ела, душо) - BG   https://soundcloud.com/piotr-filonowicz/ela-momemp3 https://soundcloud.com/piotr-filonowicz/20171031-gadaniemp3 https://soundcloud.com/piotr-filonowicz/sen-ilony-tekstmp3
Czytaj więcej

[KP] zamiast zamknięcia

[KP] Jakoś mi to podsumowanie nie pasuje. Mam poczucie, że za dużo mnie ominęło, kiedy nie mogłam z Wami być. Mam poczucie, że za mało z tego co pojawiało mi się jako feedback po spotkaniach udało mi się zapisać, nie mówiąc o opublikowaniu. A mam taką potrzebę i czuję, że to wisi nade mną. Gorzej jeszcze, kiedy czytam o Waszych odczuciach po całym 'kursie' i zupełnie, ale to zupełnie nie utożsamiam się z tymi uczuciami. Zwłaszcza z narastającym spadkiem energii, o którym mówicie / piszecie. Zdecydowanie za mało dla mnie czasu było. Te dwa miesiące skończyły się zaraz po starcie właściwie. (Co nie zmienia faktu, że łatwiej je i lepiej było z tym flow z tyłu głowy przeżyć). Więc z tym uczuciem, że oto TO się zaczęło właśnie, wcale nie chcę kończyć i produkować podsumowania (żadnego!). I co o tym pomyślę, to mnie to wkurza. No bo jak to, tyle w tych spotkaniach potencjału jest - było... Nie udało mi się tak zadziałać, żeby czuć jakieś znudzenie, wypalenie czy opadanie, za to frus...
Czytaj więcej

[MiK] Podsumowanie

Nie mam w tej chwili weny na bardzo obszerne wypracowanie, więc napiszę tylko o paru głównych wątkach. Projekt kończę z ambiwalentnymi odczuciami. Było dla mnie trochę momentów wartościowych, cennych (niektóre z nich wymieniam na końcu), na pewno coś odkryłem, ale trudno mi nie myśleć, że coś nie do końca "wyszło". Probierzem wkręcenia w jakieś zdarzenie życiowe, sytuację, bycie w jakimś miejscu jest dla mnie często chęć fotografowania, tutaj jakoś nie miałem za bardzo napalenia na to, żeby wyciągać aparat (pomijając trudności techniczne z robieniem zdjeć, jak się samemu jest działającym), i konstatuję to z pewnym smutkiem czy niedosytem. Wydaje mi się, że głównym składnikiem, którego brakowało w projekcie, jest jakiegoś rodzaju struktura czy dyscyplina pracy. W zasadzie na każdych zajęciach zaczynaliśmy "od zera", eksplorując różne wątki i ćwiczenia, czasem jakieś motywy (jak "opowiadanie snu") przewijały się trochę dłużej, ale nie miałem poczucia, że...
Czytaj więcej