Lepiej późno niż wcale:)

Drodzy!

Oczywisćie że projekt był niesamowity, był to wyjątkowy czas tylko dla nas, wyjątkowa przestrzeń którą otrzymaliśmy od Piotra.

Mam czas by spokojnie do tego wrócić. Dużo zmian. Zaraz po wigilii wyjechałem. Mieszkam w Niemczech. Projekt był mi bardzo potrzebny jako przygotowanie i jako pożegnanie.

I było tak jak powinno być.  Było głupkowato i dziecinnie, a czasem intesywnie i niebezpiecznie. Była spirala w której czułem że ocieram się o coś co już było, ale tym razem jest inaczej, za każdym razem jest inaczej. Były przypływy i odpływy energii. Były wszystkie barwy. Dla mnie to był bardzo cenny czas.

Teraz nie czuję oporów by powiedzieć że to co mi jedynie psuło działanie to było ciągłe narzekanie opętanych strukturą bliźniaków. Nie lubie krytyki bo najczęściej problem leży właśnie w głowie krytykującego. Chętnie porozmawiałbym kiedyś z wami bliżniaki, może kiedyś spotkamy się jeszcze na jakiś warsztatach.

Istota rzeczy najczęściej ukryta jest w tym co pozornie mało ważne. Często uśmiech jest najistotniejszy.

Dziękuję za wasze uśmiechy!

PS
Niemcy to straszne sztywniaki, brakuje mi impro wolnej :)


Komentarze

  1. Ilona17 lutego 2018 19:34

    Ja chyba śnię...
    Igor ❤❤❤

    OdpowiedzUsuń
  2. Unknown17 lutego 2018 22:24

    : )

    OdpowiedzUsuń
  3. Praca z Flow17 lutego 2018 22:35

    Powodzenia Igor! ;)
    Hung

    OdpowiedzUsuń
  4. Marcin Kotowski19 lutego 2018 18:11

    Niespodzianka :) Co do "ciągłej krytyki/narzekania" - w kontekście Twojej trudności/niechęci do wyrażania niezadowolenia czy ogólnie negatywnych uczuć (wątek ten pojawił się w rozmowie kończącej), sądzę, że najbardziej denerwują nas w innych odbicia wypartych czy zdławionych części nas samych.

    OdpowiedzUsuń
  5. Unknown6 marca 2018 23:03

    Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  6. Unknown6 marca 2018 23:09

    Masz rację Marcin,

    Wasz udział w projekcie był dla mnie najcenniejszy. Do takiej siły i swobody działania jaką masz w sobie Ty i Michał trzeba dojrzeć. Ja nie byłem gotowy. Bardzo bym chciał zacząć od nowa.

    Jak się cieszę,
    że mamy tego bloga,
    że mogłem to zamknąć.

    Bardzo Ci dziękuję Marcin
    Dziękuję Piotr
    Hej!

    OdpowiedzUsuń
  7. Ilona7 marca 2018 22:22

    💛💛💛

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

[PF] Płomyczek

[Piotr Filonowicz] Czuję, że docenię naszą pracę uczciwie dopiero w Bułgarii. Kiedy będzie wiele wiele godzin wolnego i cały projekt w filmach i słowach leżący przede mną. Zaglądam wyrywkowo do nagrań i nie mogę uwierzyć czasem jak wiele ważnego, pięknego tam się zmieściło już. Cieszę się na jutro i nie chce mi się wcale kończyć wkrótce.
Czytaj więcej

[KK] Tekst puszczony (praca domowa z 2.11)

[Kasia Kwaśniewicz] 1.Światło a może fala, dźwięk. Czuję coś pod stopami, piasek między palcami, żaba z czymś na grzbiecie, za nią drzewo, stare. Niby fale, niby wiatr, skrzypce dzieś w oddali, piasek podemną, kim oni są? Nie widzę, maski, albo czarne płachty mają nie widzę. O czym śnię, nie wiem,, chcę być w tym. Jestestwo, chcę zostać w s nim, na zawsze, choć może jeszcze nie teraz. Ona ma coś dla mnie, biegnę, choć jednak stoją może, zostaję sama, ciemno, ciepło. Dobre duchy przy mnie, płyną, strasznie wyglądają, ale dobre, szelest słyszę. Ale nie ma strachu, ciepło, dobro. Strasznie to wygląda, ktoś by się rpzeraził, a ja czuję się świegtnie, spokówj, żaby, żal odlatuje, płynę. Chodź stoję, to płynę, powoli, z umiarem, no zobacz. Jestem tutaj jestem. O czym może śnić człowiek? Zobacz, ja ma swoją drogę, chcesz się nią przejść? Obiecujesz mi atłas, szatę niebieską. Materiał miękki, długi rękaw, wyjściowy taki ciuch. Zapina się na guziki przy nadgarstkach, a potem i tak to trzeba
Czytaj więcej

[MiK] Obserwacje po ostatnich próbach

* Bardzo pomocny był zabieg z komentowaniem własnych działań na głos. Wydaje mi się, że działają tu dwa mechanizmy: proces "wewnętrznego komentatora" zostaje tu uzewnętrzniony, przez co łatwiej jest myślowo odkleić się od niego i nie skupiać na tym uwagi; do tego opisywanie swoich działań w trzeciej osobie, jakby było się pionkiem na planszy, jest nieco absurdalne czy komiczne, i ten komizm niejako "dekonstruuje" czy wywleka na wierzch bezcelowość takiego werbalnego (nawet jeśli tylko pomyślanego) komentarza, nazywania, przez co łatwiej się od tego procesu zdystansować. * Praca indywidualna (myślę tu głównie o działaniu z Marcinem, przy improwizacji Ilony po jakimś czasie odpłynąłem i nie mam takich wyraźnych obserwacji) była niezwykle ciekawa i chyba ważna. Trudno mi jest streścić wszystkie wrażenia z tym związane, przypominają mi się teraz dwa takie istotne szczegóły: - po początkowej fazowej działania Piotr powiedział coś typu "On myśli, że już skończył,
Czytaj więcej